Bestemor sa: Nå skal du høyre min venn. Då eg var om lag like gammal som deg så hadde me ikkje bilar som flaug i lufta og skulebuss med store høgtalarer og toalett inni. Me måtte gå, sykle, ta bussar utan musikk og utan toalett. Me hadde ikkje bilar som flaug i lufta heller, men me hadde det litt luksus også. Me hadde elbilar, smart telefonar og klokker med appar på. Nå skal eg fortelje min skuledag viss eg var 12 år i 2050.
Nå var klokka 09.45. Skulen startar seinare enn før og varer stadig mindre. Bussen står utanfor og ventar på alle i gata. Eg høyrer musikken heilt inn i huset. Eg går inn på bussen, den er full med barn og ballongar.
Sånn er det med skulebussar no. Stakkars bussjåfør. På skulen ringer klokka rett etter bussen kjem (ring ring ring ring). I garderoben har alle skap med smart lås på. Du må bruke telefonen for å låse den opp.
I første time har me matte, i andre time har me KI som står for kunstig intelligens. Og handlar om robotar. Så har me ståande buffet til lunsj. Etter mat så har eg metallverk. Me har ikkje sløyd ofte, kanskje ein gong i månaden. Det er mindre tre i verda no. Det var så mykje betre før. I siste time har me vanleg norsk. Noko er framleis likt, men det er ikkje mykje. Skulebussen er rolegare på veg heim, for me er ofte slitne. Leksa kan vere vanskeleg nokre gonger. Me leser ein tekst med mattestykke i. Så må me skrive svar på dei reknestykka.
Det hadde vore min skuledag i 2050.
Lesarbrevet er éin av vinnarane av skrivekonkurransen om håp for framtida. Konkurransen blei arrangert av Framtida junior, Klimafestivalen Junior og Tid for ti-aksjonen til Foreningen Les!
